Goeroe
De zaal zit afgeladen vol. Er zijn zelfs extra stoelen bijgezet. Een menigte in overwegend wit. Ogen die vol aanbidding naar me kijken. Ik voel alleen maar walging. Als ik mijn hart zou volgen zoals ik altijd predik, zou ik de hele eerste twee rijen onderkotsen.
Op de aankondiging van Stefano, geboorteregister gewoon Stef, word ik met een groots en vooral warm applaus ontvangen. Ik hef mijn armen. Het gebaar is dramatisch en effectief. Het publiek valt stil. De wijde mouwen van mijn witte gewaad strijken zachtjes langs de haartjes van mijn arm. Met gesloten ogen adem ik een aantal malen diep in en uit. Het is zeer bevredigend dat alleen door mijn aanwezigheid vijfhonderd mensen even hun kop houden. In de stilte hoor ik mijn hart tegen mijn borst kloppen. Het gesprek met Chantal, de nieuwe visagiste, heeft me goed gedaan. Niet alleen is Chantal erin geslaagd om de wallen onder mijn ogen te verdoezelen, ze was ook een geweldige bliksemafleider voor mijn woede-uitbarsting. Dat juist vandaag Jaco met zijn zielige verhaaltje moest komen. De verleiding van een jong lichaam. Pfff, hij vergeet even dat hij al een jaar op mijn kosten leeft. Ik geef toe aan al zijn grillen. Zelfs toen hij een half jaar geleden ineens wilde trouwen, heb ik, koud na mijn scheiding, ingestemd. En nu komt hij met ‘je moedert teveel over me’. Over wie moet ik anders moederen, nu de kinderen door dit huwelijk elk contact met me verbroken hebben? Een scheiding levert hem in ieder geval een berg geld op.
Ik registreer een aantal kuchjes. Nu moet ik even mijn gedachten erbij houden. De lezing kan ik dromen. Ik heb de intonatie, de stiltes, de gebaren geperfectioneerd. De schaamtevolle ontboezemingen over mijn oppervlakkige jetset leven spreek ik met gedempte stem uit, zodat iedereen op het puntje van zijn stoel zit. Mijn leven als gevierd presentatrice en actrice leek perfect. Op de eerste rij knikt een mevrouw bevestigend, voor haar is het geen nieuws dat het bij de TV een poel van verderf is. Ik laat mijn stem geleidelijk aanzwellen als het tijd is om mijn boodschap van liefde over de toehoorders uit te storten. Voor een groot deel van de zaal is het zeker niet de eerste keer dat ze mijn verhaal horen. De schare trouwe volgelingen groeit gestaag.
Even vergeet ik wat me allemaal dwarszit. Ik geniet ervan om dit publiek vol makke schapen te bespelen. Ik werkte net een maand als hulpje bij de televisie, toen ik er werd uitgepikt voor een presentatieklus. Charisma heb je of je hebt het niet, volgens de zenderbaas. Twintig jaar heb ik iedere minuut van mijn werk genoten. Tot deze kans kwam. Volgens mijn zaakwaarnemer was deze rol op mijn lijf geschreven. Misschien wilde men gewoon van me af bij de omroep. Te controversieel of misschien was ik gewoon te oud. Een oude kop doet het beter op toneel dan op de buis. Mijn nieuwe carrière bleek erg lucratief.
Ik sluit af met mijn slogan Liefde overwint alles, sinds kort ook de naam van een goedlopend tijdschrift. De mensen gaan staan en applaudisseren luid. Stef maant ze tot stilte. Eigenlijk zou hij de meditatie over moeten slaan. Daar komen de mensen niet voor, maar hij eist zijn tijd op. Het publiek zit het uit in afwachting van het onderdeel waar de meesten voor zijn gekomen. Datgene dat ik steeds weerzinwekkender vind. De mensen betalen grif voor de persoonlijke aanraking. De vieze plakkerige lijven die zich tegen me aandrukken. De kinderen die snot achter laten in mijn kleding. Al die verschillende geuren zweet. Ik wist niet eens dat alle zweet zo verschillend stonk. Ineens bedenk ik me dat ik vandaag zelf mijn deodorant vergeten ben. Meteen voel ik mijn oksels vollopen. Kijk het klopt, wat ik net nog verkondigde, als je ergens bang voor bent dan gebeurt het juist.
Misschien ben ik onbewust ook bang geweest dat Jaco me zou laten zitten voor een jonger exemplaar? Dankzij Chantal kon de show doorgaan. Als ik in mijn eigen engelen geloofde, dan moest zij er een zijn. Geduldig liet Chantal me uitrazen. Dat een jong en mooi meisje zo liefdevol kan zijn. Nu schaam ik me een beetje voor mijn uitlatingen over Jaco en dat mijn publiek me met afkeer vervult. De omhelzing tegen haar zachte borsten echter voelde vertrouwd. Is dit wat de mensen in de zaal ook ervaren als ik ze in mijn armen sluit? In ieder geval willen ze er ruimschoots voor betalen. Financieel was het een gouden voorstel van Jaco om naast de lezing van dertig Euro, nog veertig Euro extra te vragen voor een persoonlijk contactmoment van een halve minuut. Ik vond het hypocriet, maar Jaco krijgt altijd zijn zin. Tegenwoordig kiest bijna iedereen voor een ticket inclusief contactmoment en moet ik na de lezing bijna de hele zaal knuffelen.
Ik neem nog een slokje water, liever had ik nu iets sterkers. Stefano is klaar met de meditatie en de mensen stellen zich op in een rij. Vijfhonderd keer zal ik vreemde armen om me heen voelen. Ik zet mijn meest empathische glimlach op, die het ook zo goed doet op de officiële foto, die men achteraf voor een tientje kan kopen. Een mooi alternatief voor de selfies die teveel tijd in beslag namen en nu verboden zijn.
Tijdens de knuffelceremonie, ontwaar ik Jaco achter in de zaal. Hij houdt zijn duim omhoog. Mijn hart maakt een sprongetje. Hij is terug. Een bevlieging, ik wist het. Voor me staat een moeder. Plompverloren wordt een baby in mijn armen gedrukt. Door de komst van Jaco, voel ik zelfs iets van genegenheid voor het kind. Ze lijkt op mijn dochter Nina, toen zij zo klein was. Ik realiseer me dat ik Nina al een half jaar niet meer gesproken heb. Nina heeft me zelfs op zoiets banaals als Facebook in de ban gedaan. De mensen in de zaal moesten eens weten wat een zooitje ik zelf van mijn leven heb gemaakt. Liefde overwint alles, ammehoela.
De laatste man doet me aan mijn overleden vader denken. Ik heb meteen spijt over mijn harde woorden die ik eerder tegen Chantal sprak. De mensen hebben iemand als mij nodig. Misschien moet ik haar toch uitleggen, dat ik zeker geef om de mensen in de zaal. Dat mijn boosheid alleen een gevolg was van het gedoe met Jaco.
Ik ben afgedraaid als ik de zaal verlaat. Ik voel me vies na al die verschillende lichamen. Eerst maar eens een lekkere douche. Een journalist van een boulevardblad blokkeert mijn weg. Verdorie, die worden toch zorgvuldig geweerd? Een assistent leidt me er vlug langs naar de kleedkamer. Ik hoop dat Jaco er is. Maar nee, de enige die op mij af komt stormen is de organisator van deze bijeenkomsten.
‘Joyce, ben je gek geworden. Luister!’
Hij speelt iets af op zijn telefoon. Mijn stem, mijn woorden. Ik vang flarden op, maar ik weet wat ik gezegd heb.
‘Hoe kom je daaraan?’
‘Het circuleert op internet.’
Ik sla mijn handen voor mijn ogen. Als de mensen dit horen.
‘Haal het eraf.’
‘Dat kan niet.’
‘Er is vast iemand die het kan.’
De pers heeft zich verzameld bij de artiesteningang. Het beste is dus via de hoofdingang het pand te verlaten. Zonder te douchen, kleed ik me aan. Mijn haren verstop ik onder een pet. Voor de ingang staan nog aanhangers herkenbaar aan hun witte kleding. Dat ze het weten is duidelijk. Ze turen op hun mobiel, discussiëren met elkaar. Zij moeten zich zo bekocht voelen. Vanuit de lobby zie ik, hoe Chantal achter op een motor stapt. Dat ze zich hier nog durft te vertonen. De motorrijder draagt een helm. Ik heb geen gezicht nodig om te weten wie dit is. Heeft hij echt zoveel hekel aan me dat hij op deze manier wraak zoekt? Ik wil er niet verder over nadenken. Misschien is het tijd om eens de schijn te laten varen. Ik recht mijn rug. Ik gooi mijn pet af en loop naar buiten. Hier sta ik dan helemaal alleen. De verzamelde mensen komen op me af. Ik verwacht gestenigd te worden, zo niet letterlijk dan toch figuurlijk. Ik adem diep in en hef mijn handen omhoog. Het gebaar zonder wit gewaad is net zo effectief. Het tumult verstomt. Ik weet dat ik nu met een goed verhaal moet komen. Ik biecht op dat ik me vreselijk voel, dat ik ook mijn zwakke momenten heb en vaak niet in de liefde geloof.
Een vrouw maakt zich uit de menigte los. Zij stapt op me af. Ik ben te laat om weg te duiken. Dat hoeft ook niet. Ze omhelst me. Zij herhaalt mijn woorden als een mantra: Liefde overwint alles. De volgende is een jongen met één arm. Deze arm legt hij om me heen. De mensen vormen een rij en een voor een spreken ze lieve woorden. Zomaar, zonder dat ik ervoor betaal.
Feedback
Laconieke vertelling van een goeroe