Marleen
U denkt waarschijnlijk dat een voetafdruk in het zand iets zegt over het gewicht van een persoon. De mate waarin de hak in het zand is gestanst,suggereert wellicht een fors achterwerk. Diepe teenafdrukken meer gewicht aan de voorzijde. Of niet?
Het is logisch hoor dat u dat denkt. Ik dacht jarenlang hetzelfde. En daarbij hoeveel afdrukken van blote voeten zien we in Nederland nu helemaal die paar mooie dagen per jaar aan het strand van Scheveningen of Zandvoort.
Nee, het is me hier pas duidelijk geworden allemaal. Ik zit hier iedere ochtend. Precies hier onder deze palmboom en dan bestudeer ik ze, de voetstappen langs de vloedlijn. Soms volg ik een stel dat me interesseert en als ik de maker weet in te halen, dan maak ik een praatje. Mijn Engels is heel behoorlijk na al die jaren als directiesecretaresse.
Ik ben hier omdat mijn collega’s vonden dat ik er eens uit moest. Als ik zo doorging zou ik mijn pensioen niet halen, zeiden ze. Ik werk eigenlijk altijd, werk geeft afleiding weet u. Maar ze hebben me weten over te halen en nu zit ik hier dus. Als je op een tropisch eiland niet kan ontspannen, waar dan wel? Maar de hele dag met een boek op het strand, nee niks voor mij. Dus die voetstappen, die geven me wat te doen.
En wat me nu is opgevallen vraagt u? De diepte van de indruk zegt niets over het gewicht van een persoon maar alles over de zwaarte van zijngemoed. Er lopen hier schriele mannetjes over het strand, met de last van de hele wereld op hun schouders. Werkelijk, je ziet het aan hun stap. De hakken graven zich diep in het zand alsof ze zich bij iedere schrede schrap moeten zetten om niet te bezwijken. En ziet u die sporters daar, die spierbundels? Geen enkele diepte. Eén golfje en hun spoor spoelt weg. Geen zorgen, nauwelijks een afdruk.
De tieners zijn een groep apart. Ik heb er een paar gevolgd de afgelopen dagen. Steeds op een afstand hoor. Die pubers zitten heus niet te wachten op een praatje met zo’n oud mens als ik. Maar goed, de diepte van hun afdrukken, vooral die van de meiden, die verschilt zowat per dag. Jantje lacht, Jantje huilt. Tja, zo gaat dat op die leeftijd.
Alleen, nu is er drie dagen geleden één paar voetstappen bijgekomen dat ik herken. Ze zijn van een meisje, daar ben ik zeker van. Haar voeten drukken diep in het strand en er ligt wat opgestuwd zand voor de afdruk van iedere teen. Alsof ze wil verdwijnen maar zich toch steeds weer weet los te rukken. Haar spoor loopt kaarsrecht langs de vloedlijn en de golven krijgen er geen vat op.
Ik weet niet wie ze is. Ik heb haar nog niet ingehaald.
Het is alleen… mijn eigen meisje, Marleen. Haarlaatste voetafdrukken op het strand, de zes stappen vanaf de plaats waar we haar kleren en schoenen vonden…
Het was winter, geen weer voor blote voeten, niet zoals hier. Maar haar afdrukken, hoe kan ik ze ooit vergeten? Ze waren precies hetzelfde als deze hier.
En wat doe ik nu als ik vandaag of morgen weer een hoopje kleren vind? Ze komen niet weer terug,weet u. Ze verdwijnen onder water en komen nooit meer terug.
Feedback
monoloog met een onverwacht einde. De schrijver zou de spanning naar dit onverwachte einde wat meer mogen opvoeren.