“Vluchten van de Mathematica”
De spreeuwen schrijven hun postulaten in de hemel. Dat is wat
de wiskundigen zien in het duiken en rijzen en
draaien, de stellingname. Ze juichen in sigma’s.
Kinderen zien het vouwen van de theedoeken
het verfomfaaide gladstrijken en het gestrekene weer verfomfaaid.
Een cyclus van zondagen voltrekt zich voor het raam.
Max Richter leest het notenschrift.
In werkelijkheid klinkt het nergens naar. Het behoeft geen
pasgeboren blikken, geen abstracties in een dode taal.
Alleen de dovenondertiteling:
[geschreeuw van spreeuwen]
[klank van godverdomde kankerzooi]
Op het doek geen plooien maar prooien en een hongerlijer
die opgespaarde krachten en moed verliest. De rest
panikeert, oscilleert tussen het vallen, het vallen uiteen, het vallen
ten prooi en de verdrukkingsdood, zoekt het onmogelijke centrum dat weg-
duizelt. Men vreest de schuimbekkende snavel.
De spreeuwen postuleren. De vlucht is een vlucht
waarop tot bloedens toe wordt geslagen.
Feedback
onheilspellend, mooi geformuleerd (‘Men vreest de schuimbekkende snavel.’)