ZAND MONOLOOG
Je strooit zand in mijn ogen
Ik kan niet ophouden met
Kijken, kijken naar dat
Meisje dat je bent, zo
Vol van leven, vol van lente
En hoop –
Hop!
Je springt in dat gat
Met zoveel zin
Kop vol vrolijke krullen, hop
In die kuil die je hebt gegraven
Voor mij en voor jou
We vallen er samen in
Onze handen druipen van zand
Modder en brokjes schelpen
Als brokjes in mijn keel
Je toont mij zo trots je kasteel
Een zandkasteel
Waar je in gelooft
Waar je aan bouwt
Waar we in kunnen wonen
Ja, ook met papa
Kon ik toveren, dan zette ik je stil
Voor de jaren te gaan
Voor de weerwolf toeslaat
Voor de werkelijkheid alles stukslaat
Zijn papa en mama weer bij elkaar
En wonen we in je kasteel, ja
Die voor onze voeten
Dan komt alles weer goed
Alles komt goed
Net als het sprookje onder je schep
…
Strooi nog maar wat met zand …
…
Ja, zo
Je weet toch lieve prinses
Je vader is los zand
Dat waait zo weg
Je bent dan wel zijn Prinses
Maar waar is de keizer in je paleis
Waar zijn de sprookjes
Van hoe ze leefden, nog lang en gelukkig
Nog muiltjes verliezen voor ’t slapen gaan
Nog een kus, of twee, nee wel tien
En niet de kleren van de keizer
Je wil papa zelf
Vastpakken dit kind
Langer –
Het niet verwonden, niet nog meer
Het beschermen tegen de machtige zon
Tegen de kracht van de keizer
Tegen al het verblinden en verbranden
Want het duizelt je
Het steekt je
Dat je de godganse dag aan hem hebt gedacht
Nu
Nu
En nu alweer
Oké
Oké krullenkop, koningsdochter, keizerskind!
Morgen!
Morgen bel ik je vader
Vraag ik hem terug te komen
Zand erover … beloofd
Ja
Ja, echt
Dit keer echt
Er wacht hem een groot kasteel.
Feedback
Mooie monoloog. Beeldend geschreven. Als een gedicht