Ze is vervuld van angst.
Over zijn liefde.
Over zijn geluk.
Over hem.
Ik wil haar vertellen over toen.
Toen jouw haar nog donker en woest was
En mijn krullen té blond
Mijn lippen voller dan nu en felrood gestift.
Ik wil haar vertellen wie we waren toen.
Hoe boos jij was.
En hoe ik jou ging redden.
Maar je vooral niet verliezen wilde.
Ik wil haar vertellen hoe ik me voelde.
Over de kou.
De angst.
Hoe ik zonder jouw liefde niet bestond.
Ik wil haar vertellen dat alles anders ging.
Dat de liefde langer bleef dan de angst.
Dat wij vele jaren duurden.
En dat zij erdoor bestaat.
Ik wil haar vertellen over onze trouw.
Zelfs toen de liefde dun en waterig werd.
We ons huwelijk ontbonden.
Er anderen kwamen.
Ik wil haar vertellen hoe we elkaar toch verloren.
Aan onze liefde voor haar.
Toen ik haar boven jou verkoos.
En jij me je tweede gezicht eindelijk toonde.
Ik wil haar vertellen dat het me alles bracht.
De ontzetting.
Het verraad.
De kracht die achterbleef.
Ik wil haar alles vertellen.
Dat liefde eeuwig is.
Dat er altijd genoeg zal zijn.
Dat zij zelf de bron is.
Een soortgelijk gesprek.
Dertig jaar geleden.
Verspilde wijsheid.
Aan een onervaren hart.
Ik vertel haar niets.
Mijn vinger strijkt langs haar wang.
En ik zeg het enige waarvan ik zeker ben.
Alles komt goed.
Over de (on)macht van ouders
Feedback
Een gesprek van een ouder met een kind dat nooit echt plaatsvond. Mooi gesprek. Kan beeldender.