De koffer
De gordijnen in de kamer waren lichtgroen van kleur met grote witte bloemen. Het waren oude gordijnen, ze glansden zacht en waren een beetje vaal en stoffig, de witte seringen waren meevergroent met de groene achtergrond. Ze waren dichtgetrokken zodat de balkondeuren erachter niet te zien waren. Naast de gordijnen stond een grote gietijzeren verwarmingsradiator, met dikke buizen verbonden aan de warmwaterketel die zich ver weg in de kelder van het huis bevond. Naast de radiator was een porseleinen wastafel waarvan de wasbak een barst vertoonde. De barst lekte niet. De wastafel had een koude en een warme kraan. De waterbuizen ratelden en pruttelden en af en toe maakte ook de radiator geluid. Hij klapte.
Op de vloer van de kleine kamer lag blauw zeil, met een spikkeltje. Op de muren zat lichtblauw behang, met witte streepjes. Het was een kinderkamer, met twee deuren, de ene deur gaf toegang tot de gang, de andere tot een ingebouwde kast. In de kamer stonden een stoel en een bed. In het bed, omringd door poppen en knuffeldieren, zat het kind. Ze heette Anna Maria Johanna en was zes jaar oud. Ze noemden haar Anja.
Hoewel de kolenkachel in de kelder sinds kort vervangen was door een die op aardolie brandde, maakte de verwarming van het huis nog evenveel kabaal als daarvoor. Dat dat zo was wilden Anja’s vader en moeder niet horen. Niet dat het geluid Anja stoorde, zij vond het zingen van de buizen wel gezellig. Maar ze leek de enige in huis te zijn die het geluid opviel. Ze besprak het met de poppen en knuffels in haar bed die zich daar ook over verbaasden. De pluche hond met ingewanden van stro, erfstuk van haar moeder, zei soms op kalmerende toon tegen Anja, als ze opeens wakkerschrok, dat de knal die ze hoorde alleen maar van de waterbuizen kwam. En de nieuwste bedbewoner, een houten vrachtwagen met open laadbak, meegenomen door een kinderloze oom die het weekend ervoor op bezoek was geweest, had zich afgevraagd of Anja en de buizen samenwerkten. Jullie zingen een duet, zei hij, de verwarming met zijn gerochel en jij met je gehoest. Zo had hij Anja aan het lachen gemaakt. De lach eindigde in een flinke hoestbui.
Anja was vrij vaak ziek. Als ze ziek was dan hoestte ze veel, kreeg er koorts bij, kreeg grote pillen van de dokter en moest in bed blijven tot ze weer beter was. En als ze weer beter was dan was ze altijd een eindje gegroeid. Ze maakt weer een groeispurt, zei haar moeder wel.
Ook nu was ze weer ziek, maar aan de beterende hand. Haar ouders zaten beneden in de kamer, gezellig met elkaar te praten, en zij was naar boven gestuurd voor een middagslaapje. Want als je ziek bent moet je veel slapen, dat is goed voor je, hadden ze er zoals altijd bij gezegd.
Maar het slaapje wilde niet pakken.
Anja kwam haar bed weer uit. Wat nu? vroeg ze de poppen en de knuffels, maar wachtte hun antwoord niet af en vertrok naar de wc. De wc boven was in de badkamer. In de badkamer stond ook de wasmand met de vuile was. Ze kwam op het idee om zich te verkleden en te doen alsof ze de buurvrouw was, en dan weer naar beneden te gaan. De buurvrouw heette mevrouw Strijker. Het was een kleine oude vrouw. Haar tuin en de hunne was gescheiden door een schutting. Toen Anja’s bal onlangs over de schutting verdween en in de tuin van de buurvrouw terecht kwam, had Anja bij de buurvrouw aan moeten bellen om te vragen of ze de bal terug mocht halen. De buurvrouw had nee gezegd.
Anja trok een jurk uit de wasmand en trok die aan. Een badhanddoek die ze op de grond zag liggen sloeg ze om als sjaal. Haar ouders wisten ook wel dat mevrouw Strijker een rare vrouw was die geen ballen teruggaf, dus dat ze er een beetje raar bij liep was te verwachten.
Voorzichtig sloop de als buurvrouw uitgedoste Anja de trap af en trof daar onder de kapstok een paar schoenen aan. Damesschoenen. Ze trok ze aan. Er hing ook een echte sjaal aan de kapstok. Ze verwisselde de handdoek voor de sjaal, sloeg die om en voelde zich op en top de buurvrouw.
Even hield ze haar adem in, klopte toen op de deur van de woonkamer en stapte naar binnen.
Goedemiddag mevrouw Strijker, hoe maakt u het? reageerden haar ouders allervriendelijkst toen ze zich bekendmaakte. Haar vader bood haar een stoel aan en haar moeder schonk haar een kopje thee in. Ze complimenteerden haar bovendien met haar schoenen.
Terug in bed.
Ik deed, vertelde ze aan de poppen, de knuffels en de vrachtwagen, alsof ik de buurvrouw was. Mevrouw Strijker, weet je wel. Die oude buurvrouw die de bal niet teruggaf. En papa en mama geloofden me.
De knuffels trokken hun wenkbrauwen op.
Ze dachten echt dat ik mevrouw Strijker was.
De poppen lachten een beetje.
Maar ik was het, zei Anja.
Wel een beetje dom, bromde de vrachtwagen.
Papa en mama hebben zich enorm vergist, bedacht Anja. Mijn schoenen waren bijvoorbeeld echt veel te groot. En ik had ook niet aangebeld en voor de voordeur gestaan, maar was zomaar bij de woonkamer terecht gekomen. Dat was ze niet eens opgevallen.
Dat haar ouders niet opgemerkt hadden dat zij mevrouw Strijker niet was geweest moest betekenen dat ze wel meer dingen over het hoofd zagen. En dat was ook zo. Neem bijvoorbeeld het geluid van de kachel. De verwarmingsbuizen die altijd ruisten en rommelden hoorden ze ook niet.
Wel waren ze zich ervan bewust dat van kachels brand kan komen, dat had Anja’s moeder keer op keer gezegd. Kachels en vuur, Anja wist dit zeker, hoorden bij elkaar. En een huis kan in brand vliegen. Wat als er brand kwam?
Als er brand komt dan doe ik de balkondeuren open en spring van daar naar beneden. Met jullie in mijn armen, zei ze tegen het speelgoed in bed. Dat leek een goed plan.
Maar, dacht Anja, wat nu als ze in haar pyjama in de tuin lag met poppen en knuffels en vrachtwagen. En achter haar ging het huis in vlammen op. Wat moest ze dan de volgende dag voor kleren aan? Zouden haar ouders daar wel aan gedacht hebben?
Vast niet.
Als het huis in vlammen opging, dan moest zij ervoor zorgen dat ze verder kon. Dat kon ze wel zelf.
Ze ging meteen aan het werk. In de inbouwkast op haar kamer, waarvan ze de deur zo open kreeg, stonden koffers. Ze haalde er de kleinste, een oud bruinleren koffertje, uit tevoorschijn en schoof hem onder haar bed.
Wat doe je? vroeg haar moeder die even het hoofd om de deur stak.
Ik speel, zei Anja.
Mooi zo, zei haar moeder en vertrok weer.
Anja trok de koffer weer onder het bed vandaan en deed hem open. Er zaten papieren in en een paar grote schoenen. De schoenen konden blijven, besloot ze, het papier haalde ze eruit en propte het terug in de kast. Vervolgens glipte ze naar de slaapkamer van haar ouders. Ze richtte zich op de klerenkast. In een onderste la vond ze truien van haar vader. Een trui kon hij wel missen, dacht ze, hij droeg altijd pakken en overhemden, bovendien lagen er meer truien. Een dikke warme grote trui trok ze tevoorschijn, nam hem snel mee naar haar kamer, stopte hem bij de schoenen in de koffer en schoof de koffer weer onder het bed.
In de weken die volgden kwamen er nog sokken bij, een oud hemd van haar vader, en haar favoriete verkleedjurk die op zolder werd bewaard. De speelgoedvrachtwagen die zich toch niet echt thuis voelde in bed ging er ook in, om te waken over de inhoud. De vrachtwagen vond dat best.
Toen had Anja rust. De koffer lag kant en klaar te wachten op wat komen kon.
Die koffer onder je bed, vroeg haar moeder bij het stofzuigen wel eens, wat doet die daar?
Daar speel ik mee, zei Anja snel, en dan schoof haar moeder de koffer weer terug op zijn plaats onder het bed.
En als ’s nachts de warmwaterleidingen rammelden, kuchte ze zachtjes mee en dacht tevreden aan de koffer onder haar bed. Ze was op alles voorbereid, sliep weer in en groeide kalmpjes verder.
Normal 0 false false false EN-GB X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:12.0pt; font-family:"Calibri",sans-serif; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-ansi-language:EN-GB;}
Feedback
Het ernstige kinderperspectief wordt goed neergezet