De longlist Debutantenschrijfwedstrijd 2019|2020

Henk - fictie

De Genadeklap

Ik was op van alles voorbereid. Tranen, verwijten. Maar Nora bleef eerst verstard zitten en liep daarna naar de keuken. Het leek erop dat ze alleen wilde zijn. Ik hoorde haar langzaam heen en weer lopen. Toen haalde ze plotseling uit en sloeg uit alle macht tegen de zijkant van de keukenkast.

 Het was een karateslag.

De kast was van inferieure kwaliteit. Gemaakt uit geplastificeerd spaanplaat. Er zaten zes planken in die rustten op minuscule, cilindervormige, kunststof steuntjes die voor de helft in kleine uitgeboorde gaten in de zijkanten van de kast zaten en daar nog met de andere helft uit staken. Nora gebruikte de kast voor het servies en het glaswerk. Al die spullen deden de planken al behoorlijk doorbuigen. Na de dreun viel de bovenste plank met geraas en gerinkel van brekend porselein en glas naar beneden. Ietsje later begaf ook de volgende plank het. Zo ging dat met korte tussenpozen door tot alle planken naar beneden gestort waren. Direct na het geraas van de laatste openden de deuren van de kast zich automatisch en stroomde een hele berg van gebroken glas en aardewerk naar buiten over de vloer van de keuken. Het was als een lavastroom na een vulkaanuitbarsting. Een kunstwerk voor degene die daar oog voor had. Nora kwam de kamer weer binnen, nam plaats op een stoel voor het raam en begon geluidloos te huilen. Ik was opgelucht dat ze ongedeerd was, want het lawaai had onheilspellend geklonken en ik begreep totaal niet wat er in de keuken gaande was. Ik liep er naar toe om te zien wat er precies gebeurd was. Toen ik de puinhoop aanschouwde, begreep ik meteen dat elk stemgeluid dat ik zou voortbrengen slechts het begin kon zijn van een uiterst stompzinnige opmerking en zweeg. Ik liep terug naar de kamer en ging zitten om bij te komen van de schrik. Het bleef een lange tijd stil tot Nora zei: “Laten we de boel maar gaan opruimen.” Met bezem, stoffer en blik werkten we de scherven in de afvalcontainer. Wonderlijk genoeg was er nog het een en ander heel gebleven. Ik zette dat voorzichtig op het aanrecht. Nora pakte de stofzuiger om ook de kleinste scherfjes nog te verwijderen. Ik plaatste de planken rechtop in de kast, sloot de deuren en zette stofzuiger, bezem, stoffer en blik terug op de daarvoor bestemde plek.

“Het ziet er nu net zo uit als voor de klap. Alsof er niets gebeurd is,” zei Nora en weer sprongen er tranen in haar ogen. Ze ging op de bank zitten en ik volgde haar voorbeeld.

 “Ken ik die vrouw?” vroeg ze na enige tijd.

Feedback

Goed verteld verhaal, waarin alle aandacht naar de actie gaat, eindigend met een dodelijke vraag.