Fotoalbums
waarin elk van ons dezelfde stadia doorloopt
mijn broer, mijn zus en ik, gelijke reeksen
zwart-wit vierkant strak omkaderd
we zien ons zwellen onder moeders jurk
ineens liggen we daar, leeg starend
vanuit de wieg met teddyberen
mollig op oma’s schoot
eerste lachje, tandje, step
een stroom van Sinterklazen, Kerst en zomers
blote billen aan het strand
verjaardagstaart met steeds meer kaarsjes
dan verschijnen we in kleur
verbrede beelden als het echte leven
in stroomversnelling spruiten, groeien
woeste lange haren, rattenkop
broekspijpen verwijden, versmallen
vrienden en huisdieren komen en gaan
haast ongemerkt glippen wij
één voor één uit beeld
onze ouders blijven met de hond alleen
Feedback
Een heel leven komt voorbij in twee verzen. In korte woorden. En ‘onze ouders blijven met de hond alleen.’