Normal 0 21 false false false NL X-NONE X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri",sans-serif; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi; mso-fareast-language:EN-US;}
Dit is mijn lichaam
Dit is mijn lichaam. Als ik er lang genoeg naar kijk is het eigenlijk al niet meer van mij. Zoals een woord dat zijn betekenis verliest als je het maar vaak genoeg achter elkaar uitspreekt. Ik kijk, ingespannen, langdurig. Herinner je je nog, dat we het spelletje deden hoe lang we elkaar in de ogen konden kijken? Het was in de begindagen. Wie het eerst wegkeek, of begon te lachen, had verloren. Ik won altijd. Ik heb het later nog eens geprobeerd, met iemand die het langer volhield. We keken en we keken en aan het eind zagen we niks meer, alleen een gekleurd bolletje, met een zwarte punt erin. Het leven verdween uit de ogen tegenover me, ik verdween uit mijn ogen. We keken elkaar weg. Zo kijk ik nu naar mijn lichaam. Hoe langer ik kijk, hoe meer leven eruit verdwijnt. Hoe langer ik kijk, hoe meer het buiten mij bestaat. Nog even en ik zit er niet meer in.
Een tijdje geleden zag ik je. Gewoon op straat. Je was mager, vond ik. Je wangen waren ingevallen en je rechte rug, die ik vroeger zo mooi vond, was gebogen. Je liep aan de hand van een man waarvan ik alleen de voornaam weet. Iemand zei dat je ziek bent. Iets met je hart. Sindsdien kijk ik in de spiegel. Als ik mijn best doe herinner ik me de plekken waar ooit je hand gelegen heeft, de plekken waar je me gekust hebt. De indrukken zijn in de loop van de tijd minder diep geworden, maar ze zijn er nog. Ik kan ze voelen als ik ’s avonds in bed lig. Soms leg ik mijn vingers erop, streel heel zachtjes de rimpels.
Dat kijken is mijn manier van afscheid nemen. Ik zag eens een documentaire over Karel Appel. Hij vertelde hoe hij soms op een stoel voor een nieuw, bijna voltooid schilderij zat. Hij keek. Drie dagen lang kon hij kijken, zonder nog een kwast aan te raken. Gedurende die drie dagen veranderde hij niks meer, en toch was het werk pas na die drie dagen voltooid. Hij kéék het af. Zo kijk ik nu naar mijn lichaam.
Het is me goed gegaan, daar hoef je je geen zorgen om te maken. Ik heb de dingen gedaan die ik wilde. Natuurlijk, er waren obstakels, niets gaat vanzelf, maar ik heb altijd mijn doelen voor ogen gehouden. Wat dat betreft ben ik niet veranderd sinds de tijd dat ik jou kende. Na jou kwamen er anderen, eentje is gebleven, maar haar foto ligt al jaren in de la. Kinderen zijn er nooit gekomen. Soms hoorde ik hoe het met je ging, niet meer dan flarden. Ik heb het nooit aangedurfd je op te zoeken. En nu ben je dus ziek.
Misschien kan ik je helpen. Ik ben oud, maar mijn hart is sterk. Dat is geen verdienste, ik heb er nooit iets aan gedaan. Sommigen hebben gewoon geluk. Ik ben in het ziekenhuis geweest, ik heb gezegd dat mijn hart van jou is, dat het eigenlijk altijd van jou geweest is, maar ze kunnen niks garanderen. Ze sturen een formulier op, meer kunnen ze voorlopig niet doen. Ik zal ze laten weten dat je alles mag hebben wat je kunt gebruiken. Met de rest doen ze maar wat ze willen. Ik hoef het niet meer. Waar ik heen ga heb ik geen lichaam nodig.
Feedback
Kort maar krachtig, met sfeer van nostalgie en afscheid, soms poëtisch